Goodmeurning Vietnam!

Hallo luitjes!

Na alle vreselijke berichten over sneeuw, koude wind en temperaturen ver onder het vriespunt, vonden wij het wel weer tijd voor wat zonnige verhalen vanuit de warme kant van de wereld!
Op 16 januari vlogen we vanuit Kuala Lumpur (Maleisië) naar Ho Chi Minh (Vietnam). Het was de dag dat we eindelijk Pa Donders en Charlotte zouden verwelkomen in het mooie en verre oosten. Gelukkig werden we op het vliegveld vermaakt met Mr. Bean op de lokale televisie en konden we zo, al nagelbijtend en ijsberend, wachten tot ze aankwamen. Door het Nederlandse slechte weer en de vele sneeuwval in ons koude kikkerlandje moesten we wachten...en wachten...en wachten...en wachten... maaaaaaaaaar op het allerlaatste moment, met enigszins vertraging en vlak voor het vliegtuig vertrok, kwamen ze daar aangelopen! Kroelen, kussen en vooral heel veel glimlachen was het resultaat. Als Duo Penotti stapten we met de twee bleekscheten in het vliegtuig naar Vietnam. Het was een zeer rustige vlucht en dus konden we meteen heel veel bijkletsen en hen de oren van de kop lullen over onze ervaringen.

In Ho Chi Minh (het oude Saigon) stond er een dik hotel op ons te wachten, met voor ons een gigantische Superior Room gereserveerd. Alles zag er weer eens schoon en blinkend uit en alles werkte eindelijk weer eens als van ouds. We beschikten over een föhn, een minibar, een ligbad, een waterkoker, een zwembad op het dakterras en dankzij Biancaᷰs lieftallige zus Sindy een haarmasker om Biancaᷰs blonde lokken na 8 weken weer eens te laten glansen! Dat was godnondeju meer luxe dan we in de afgelopen 2 maanden bij elkaar opgeteld hadden gehad. Met grote ogen en met open monden gaven we elkaar een high five en zeiden we luidkeels: Hatsjikideeee! Het mooiste moment was toch echt wanneer Charlotte zei dat dit 1 van de simpelste hotels was die ze had geboekt voor de komende 3 weken. 
Uiteraard was het hotel voorzien van een bar op de begane grond. We besloten dus meteen om aan de bar te gaan hangen en het bijkletsen daar te vervolgen onder het genot van de nodige lokale biertjes. Bia Saigon en 333 waren dus al snel de pineut!

Na een buffet ontbijt waar een heel weeshuis van zou kunnen meegenieten en per persoon 2 volle borden eten, gingen we weer op onze vertrouwde cultuur-snuif-tour in het centrum van Ho Chi Minh. We hadden een plattegrond van de stad maar dat wilde niet zeggen dat wij onze weg goed gecoördineerd door de drukte wisten te vinden. Wanneer je namelijk de weg vraagt aan een voorbijganger zal deze lieve Vietnamees nooit zeggen dat hij niet weet waar je naartoe moet, maar je nog eerder de verkeerde kant op sturen. Al snel werden we dus als een stuiterbal van de ene naar de andere kant van de stad gestuurd.
Ook het verkeer in Vietnam was even wennen. Om maar een voorbeeldje te noemen: In de stad Ho Chi Minh wonen zoᷰn 10 miljoen mensen en er rijden tussen de 5 en de 6 miljoen brommers en scooters. Deze racemonsters zijn de nummer 1 vervoersmiddelen van het land en hiermee vervoeren ze daarom ook werkelijk alles. Dat zorgde voor lachwekkende situaties en een gekkehuis op de drukke straten.
We brachten een bezoekje aan de lokale Ben Thanh markt waar ze daadwerkelijk alles verkochten en werkelijk alle delen van beesten aan de man wisten te brengen. Hersenen, magen, levers, uiers, harten, alles kwam voorbij! Ontzettend arme werklui maar wat een vrolijkheid troffen we daar aan. De mensen waren niet bepaald gewend aan het zien van blanke toeristen en ze vonden vooral fotocameraᷰs onwijs interessant. De reacties na het laten zien van onze gemaakte fotoᷰs waar zij zelf op te vinden waren, waren om te gieren!
Daarnaast bezochten we het indrukwekkende en bizarre oorlogsmuseum met daarin veel voertuigen, bommen, extreme fotoᷰs en zelfs foetussen van babyᷰs die totaal misvormd waren door alle chemische rotzooi die gebruikt werd tijdens de bombardementen.
We sloten de dag af aan een vierpersoons tafel met in het midden onze eigen barbecue. Hierbij was het de bedoeling om op zijn Aziatisch de stukken vlees met stokjes om te draaien en ook met stokjes op te eten. Dat was voor ons allen de eerste keer, maar wij waren meteen groot fan van dit fenomeen!

De volgende dag begonnen we aan onze tour door het zuidelijke deel van Vietnam, de zogenaamde Mekong Delta. Een aantal dagen werden we door een privé chauffeur rondgereden in onze privé bus tussen de lokale bevolking van Vietnam en hun dagelijkse leven. Het was een prachtige mix van zowel cultuur als natuur. In deze bus konden de stoelen geheel plat gelegd worden en daarom dachten we tijdens de lange ritten even lekker achterover te kunnen gaan liggen. Helaas waren de wegen grotendeels zo slecht dat we horizontaal totaal door elkaar werden geschud en af en toe van onze stoelen werden gelanceerd. Weinig rusten, maar heel veel lachen achter in de bus! De privé chauffeur werd tevens vergezeld door onze persoonlijke gids. Deze beste man kende de mooiste plekken en hij hielp ons bij de enorme taalbarrière aangezien er vrijwel niemand een woordje Engels sprak.
Tijdens deze tour waren we hele dagen de lokale bevolking aan het begroeten. Althans, dat hoopten we! Het Vietnamese woord voor Hallo is namelijk precies hetzelfde als de vertaling van Ik Wil Pap. Het enige verschil is een kleine klankverandering waarin wij absoluut geen ster bleken te zijn. Aan de soms verbaasde blik van menig Vietnamees konden we zien dat we het niet altijd op de juiste manier uitspraken en de halve dag om pap liepen te roepen.
De meest bijgebleven hoogtepunten van deze dagen zijn:

- Een lokale begrafenis.
- We staken de Vam Co rivier over en bezochten de plaats Go Cong waar we konden zien hoe de ploeterende werklui op sublieme wijze meubelstukken maakten voor de Vietnamese markt en hoe ze werkten op chiliplantages.
- Een fietstocht in Tan Hoa waarbij we door rustige dorpjes fietsten en waar we de prachtige groene omgeving konden aanschouwen met al haar rijstvelden.
- Een lunch aan het strand van Tan Thanh. Een ware sensatie uit de Vietnamese keuken. Gadverpielekes! Das pas lekker!
- Vanaf de My Tho pier knalden we met een klein motorbootje tussen de eilanden Dragon Island, Turtoise Island, Phoenix Island en Thoi Son Island door en voeren we door het Amazone-achtige gebied van Tan Thach.
- Tijdens een bezoekje aan het toilet vonden we een 35 kilogram wegende python. Hij zat dan wel veilig achter slot en grendel, maar het zien van deze gigant was alles behalve saai!
- De traditionele drijvende markten van PhongDien en Cai Rang. Deze markten bevonden zich geheel in het water en alle handel werd dan ook per kleine houten bootjes gedaan. Zelfs onze koffie werd per boot bij ons afgeleverd en door ons betaald.
- Een bezoek aan een lokale Cao Dai tempel in Long Xuyen met daarbij inbegrepen de dagelijkse middag-ceremonie van dit voor ons nieuwe geloof.
- Het varen in een roeibootje door de mangrove van Tra Su Conservation en het op zoek gaan naar onder andere de 70 soorten vogels die hierin te vinden zijn. Een waanzinnige ervaring!
- Een hapje eten bij een lokale familie die ons maar al te graag hun eigen eendjes op een bord serveerden en ons met plezier uitnodigden in hun primitieve leefomgeving.
- Vanuit Chau Doc werden we achterop de scooter naar de top van Sam Mountain gereden waar we uitzicht hadden op onder andere de duidelijke grens tussen Vietnam en Cambodja.

In de haven van Ha Tien namen we uiteindelijk de boot naar het eiland Phu Quoc waar we op dit moment verblijven in een bungalowtje aan het strand met een waslijst aan verschillende cocktails. Maar daarover snel meer in het volgende verslag!

Groetjes,

J&B