Spetter, spieter, spater

Hallo lieftallig publiek!

Na enkele vrolijke berichten van het thuisfront over lekker weer, zonneschijn en lente-kriebels, gaan de meeste berichten op dit moment wederom over zeurende kou en een veel te lang aanhoudende winterdip. Vandaar dat wij jullie maar weer eens gaan opvrolijken met een zonnig verslag vanuit het snikhete Thailand.

We waren alweer vroeg uit de veren om om 7.30 in de Boeing 737 te stappen die ons naar Bangkok bracht. Het was een vlucht die maar 1 uur duurde en het was een vrij rustige vlucht waarbij het vliegtuig nog niet half gevuld was. Onze tickets hadden we geboekt bij Lao Central Airlines, een luchtvaartmaatschappij waar wij beiden nog nooit van hadden gehoord en eentje die nog niet eens een jaar bestond. Desalniettemin stuitten we op de nodige voordelen waar een echte backpacker maar al te vrolijk van wordt:
1. De tickets waren de helft goedkoper dan bij andere aanbieders van deze route. Hatsjikideee!
2. Ondanks de korte duur van de vlucht werden we getrakteerd op een uitgebreid, gratis ontbijt en gratis koffie. Tjakkaaaa!

Ook al hadden we Bangkok al beleefd, toch besloten we bij aankomst in de stad om er een hele dag en nacht te verblijven en hier wat oude bekenden op te gaan zoeken, alvorens we zouden doorgaan met onze trip. Want zoals onze Israëlische vriend altijd zegt: "It's not the places you see, it's the people you're with!" Het voelde goed om weer terug te zijn in de Khao San Road en we sliepen dan ook weer in dezelfde simpele guesthouse als voorheen. Het was fijn om eens een keer op een plek te komen waar we de weg al wisten!
Na een gezellig onderonsje en weer genoeg flessen Chang bier vervolgden we onze weg de volgende dag weer met zijn 2en naar Kanchanaburi. Vanaf busstation zuid in Bangkok, waar alles weer alleen aangegeven werd in Thaise tekens, stapten we op hoop van zegen in een bus die ons (hopelijk) de goede kant op zou brengen. Na 2 uur kwamen we inderdaad aan op het busstation van Kanchanaburi! Kanchanaburi ligt aan de Mae Klong rivier en we verbleven in een zeer primitief mini-bungalowtje op palen in het water met een koude douche, waarbij we per bruggetje onze voordeur wisten te bereiken en waar we de hele dag werden vermaakt door een pratende vogel die ons maar al te graag zijn kattengeluiden wilde laten horen en ons de oren van de kop lulde.
We brachten een bezoekje aan de beroemde en beruchte 'Bridge over the River Kwai' met de bijbehorende begraafplaatsen uit de tijd van de Tweede Wereldoorlog met weer een cultureel en leerzaam stukje geschiedenis. Tijdens onze wandeling langs de zogenaamde Dodenspoorlijn stuitten we op de grootste vis van Kanchanaburi en op een panter en een olifant, als huisdieren, aan een halsbandje.
Daarnaast bezochten we het Erawan National Park, dat op 65 kilometer van Kanchanaburi te vinden was en bekend stond als 1 van de populairste bestemmingen in de omgeving. Het was een park vol met prachtige watervallen in alle soorten en maten en met verschillende plekken om weer een lekker plonsje te maken! Niet alleen wij, maar ook de plaatselijke vissen vonden het zeer interessant om ons in het water te hebben. Ze begonnen dan ook meteen aan ons te sabbelen, wat uiteraard weer voor hilarische taferelen zorgde! Daarnaast stonden we binnen no-time oog in oog met een wilde watervaraan, die we vanaf nu ook kunnen afvinken van ons te-zien-lijstje! Ook hadden tientallen vlinders zich gezamenlijk gevestigd bij 1 en dezelfde waterval. Bianca wist het voor elkaar te krijgen om er tussen te gaan staan en ze wist het voor elkaar te krijgen dat ze met z'n allen sierlijk om haar heen begonnen te fladderen. Prachtig!

We vervolgden onze weg vervolgens richting het eerste eiland van onze reeks: Koh Tao. Hiervoor moesten we eerst met de bus terug naar Bangkok, waar we de volgende dag in de nachtbus stapten naar Chumphon. Vanuit Chumphon maakten we de 2 uur durende oversteek naar Koh Tao. Dit keer geen films tijdens de lange reis, maar afleveringen van de talentenjacht X-factor. Zonder geluid! Dus.....in slaap vallen bracht weinig problemen met zich mee.
Koh Tao is een klein eiland maar met een zeer grote diversiteit aan stranden. Tientallen stranden, van groot naar klein, van rustig en afgelegen tot groot en druk. We konden maar kiezen! We verbleven in een stoffig kamertje met een goddelijke koude douche in een guesthouse van een lokale duikschool voor helemaal niets, nada, noppes en maar liefst 10 stappen van de zee vandaan, waar we uitzicht hadden op weer een prachtige zonsondergang. Daar wordt een echte backpacker wederom zeer vrolijk van! Dierenvriend Bianca heeft nog een uil gered, die per ongeluk in onze guesthouse was gevlogen en de weg naar buiten niet meer kon vinden.

We bezochten verschillende stranden, zagen verschillende uitzichtpunten en brachten een bezoekje aan het kleine eilandje Nang Yuan Island ten noorden van Koh Tao, maar het grootste spektakel op dit eiland was zonder enige twijfel het halen van onze Padi Open Water duikbrevet. We hadden al een hoop aanbevelingen gehad van andere reizigers, dus al snel vonden we een goede, Nederlandse instructeur waarbij we meteen aan de slag konden in het zeewater van maar liefst 29 graden Celsius en met een buitentemperatuur van 35+ graden Celsius. Voor 3 dagen stonden er 5 duiken op het programma, op verschillende plekken en uiteraard vergezeld door een kort theorie-examen. We doken niet in een grote groep, maar alleen Bianca, Sjef en de instructeur. Het was heel even een beetje raar om onder water te ademen, maar we bleken na een aantal oefeningen in het water op de eerste dag meteen natuurtalenten te zijn en eindigden de dag met een kleine 40 minuten onder water op maximaal 10 meter diepte. De duiken die we hebben gemaakt duurden allemaal tussen de 40 minuten en de 1 uur en 15 minuten en we bereikten een maximale diepte van 18 meter. Zoals bij iedere cursus zaten de duiken vol met oefeningen om het vak zo perfect mogelijk te leren. Een voorbeeld hiervan en tevens een citaat van onze instructeur: "Stel nou, je komt tijdens je duik zonder lucht te zitten... Dat gaan we oefenen! Ik draai halverwege gewoon effe de kraan van je fles dicht". Deze en tientallen andere oefeningen zorgden ervoor dat duiken niet alleen ontzettend ontspannen en rustgevend is, maar dat het toch ook zeker een zeer avontuurlijke sport is.
Helaas moest Sjef bij de 4e duik gedwongen de handdoek in de ring gooien doordat zijn rechteroor, door een verkoudheid, onmogelijk te 'klaren' was en dit zou kunnen leiden tot pijnlijke en gevaarlijke situaties. Toen zijn oor compleet dicht zat en begon te suizen, betekende dit dat verder duiken geen optie meer was. Gelukkig was de instructeur wel zo lief om hem, na al zijn topprestaties, een Scuba Diving certificaat te geven waarmee hij vanaf nu overal ter wereld mag duiken tot 12 meter diepte, met daarbij een verwijsbrief dat hij alleen de laatste duik van de Padi Open Water nog ergens moet maken en dan mag ook hij zichzelf de trotse bezitter van het duikbrevet noemen. Dat gaat op korte termijn, op een ander Thais eilandje, dus helemaal goed komen!
Bianca heeft daarentegen, als een dolfijn, alle duiken met succes af weten te maken, waarna ze dat felbegeerde papiertje, met een big smile van oor tot oor, in ontvangst mocht nemen. Woehooeee!!!

De keren dat we tijdens onze reis al hebben gesnorkeld (Menjangan Island, Phu Quoc en Gili Islands), waren al prachtig, maar wat is het ontzettend gaaf om echt TUSSEN de vele tropische vissen en kleuren te zwemmen met 20 meter zicht onder water! Same same, but different! Helaas hadden we deze keer geen onderwatercamera in ons bezit en dus kunnen we jullie niet laten zien hoe mooi de onderwaterwereld in het zuiden van Thailand is. Maar neem maar van ons aan: die is adembenemend mooi!

Het is zeer goed bevallen en het was een super ervaring! Daarom hebben we meteen research gedaan naar de mooiste duik-plekken van Thailand. Dit bleken onder meer de kleine eilandjes rondom de eilanden Koh Phi Phi en Koh Lanta te zijn. Gelukkig stonden deze eilanden al op onze planning en dus zullen we daar ergens weer eens een duikje gaan wagen!
Onze volgende zonnige bestemming is het eiland Koh Phangan.

Groetjes!

Alfred Jodocus Sjef & Bianca McKwek